|
›
1647.
Sehl Ibn Saadi r.a. tregon: "Gjatë një fushate luftarake, Pejgamberi a.s. u ndesh me femohuesit paganë dhe të dy palët luftuan, pastaj secila palë u kthye në kampin e vet. Mes shokëve të të Dërguarit të Allahut a.s. ishte edhe një burrë, i cili ndiqte çdo pagan që e shihte të veçuar dhe e godiste me shpatë. Njerëzit thanë: "O i Dërguari i Allahut (a.s.)! Askush nga ne nuk ka luftuar aq fort sa filani (duke përmendur emrin e atij muslimani)." Ndërsa Pejgamberi a.s. u përgjigj: "Sa për të, ai është nga banorët e Zjarrit." Atëherë dikush nga të pranishmit tha: "Do t7i shkoj pas dhe do ta shoqëroj kur të nxitohet dhe kur të mos nxitohet." E ndoqi nga pas derisa ai u plagos dhe, duke dashur ta shpejtonte vdekjen, e vendosi shpatën në tokë nga doreza dhe majën në mes të gjoksit dhe u hodh mbi të. Kështu pra, ai vrau veten. Pastaj ai që e pa ngjarjen u kthye te Pejgamberi a.s. dhe i tha: "Dëshmoj se ti jevërteti Dërguari i Allahut!" E pyeti: "Ç'është kjo?" Ai ia tregoi Pejgamberit a.s. gjithë ngjarjen. Pastaj i Dërguari i Allahut a.s. tha: " Vërtet, njeriu mund të bëjë vepra, të cilat mund t7u duken njerëzve si vepra të banorëve të Xhenetit, ndërsa në të vërtetë ai është nga banorët e Zjarrit. Po kështu, njeriu mund të bëjë vepra, të cilat mund t'u duken njerëzve si vepra të banorëve të Zjarrit, ndërsa në të vërtetë ai është nga banorët e Xhenetit!" (4207)
|