|
Kapitulli: 1160. Lufta e Hajberit
›
1644.
Selema Ibn Akvau tregon: "U nisëm bashkë me Pejgamberin a.s. për në Hajber duke udhëtuar natën. Ndërkohë dikush nga grupi i tha Amirit: "O Amir! A nuk na reciton të dëgjojmë ndonjë nga poezitë e tua?" Amiri ishte poet dhe ngiste deve. Kështu, ai zbriti dhe filloi t'u recitojë njerëzve poezi që shkonte njësh me ritmin e gjurmëve të deveve duke thënë: "O Allah! Pa Ty ne nuk do të ishim udhëzuar në rrugë të drejtë, as nuk do të kishim dhënë sadaka dhe as nuk do të ishim falur, na fal pra çfarë kemi bërë nga gjynahet; le të bëhemi të gjithë ne kurban për Çështjen Tënde. Na dhuro qetësi dhe gjakftotësi, që të na qëndrojnë fort këmbët kur të takojmë armikun, dhe nëse ata na ftojnë në ndonjë padrejtësi, ne nuk do të pranojmë, femohuesit kanë bërë zhurmë të madhe për ndihmën e të tjerëve kundër nesh!" (Kur dëgjoi këtë) i Dërguari i Allahut a.s. pyeti: "Kush është ky (poet) që nget deve?" I thanë që është Amir Ibn Akva. Ai tha: "Allahu e mëshiroftë!" Dikush nga grupi tha: "A i është siguruar rënia shehid (dëshmor), o Pejgamberi i Allahut? Sikur të na lije të kënaqeshim me të më gjatë." Pastaj arritëm dhe e rrethuam Hajberin, derisa na goditi një uri e madhe. Më pas Allahu i Lartësuar i ndihmoi muslimanët të merrnin Hajberin. Mbrëmjen e ditës që u mor Hajberi, muslimanët ndezën zjarre të mëdhej. Pejgamberi a.s. pyeti: "Ç'janë këto zjarre? Çfarë do të gatuani që i ndizni ato?" I thanë: "Për mish." Pyeti: "Çfarë mishi?" I thanë: "Për mish gomari." Atëherë Pejgamberi a.s. tha: "Hidheni mishin dhe i thyeni vorbat!"
Dikush i tha: "O i Dërguari i Allahut! A ta derdhim mishin dhe t'i lajmë vorbat?" Ai u përgjigj: "Edhe kështu mundet." Kur u rreshtuan për betejë, shpata e Amirit ishte e shkurtër dhe deshi të qëllonte një çifut në këmbë, por tehu i mprehtë i shpatës iu kthye nga vetja dhe plagosi gjurin e vet. Prej kësaj vdiq. Kur u kthyem nga beteja, i Dërguari i Allahut a.s. më pa (të mërzitur). Ai më kapi për dore dhe me pyeti se ç'kisha. I thashë: "U bëfshin kurban babai dhe nëna ime për ty! Njerëzit thonë se Amirit i kanë humbur të gjitha veprat." Pejgamberi a.s. më tha: "Kushdo që thotë kështu ka gabuar, sepse Amiri, në të vërtetë ka marrë shpërblim të dyfishtë, - dhe ngriti dy gishta, - ai qe një luftëtar i paepur në Çështjen e Allahut dhe të paktë janë arabët që kanë arritur shembullin e tij (të veprave të mira)." Ndërsa në një hadith tjetër përcillet: "Që janë përpjekur dhe kanë luftuar si ai në Çështjen e Allahut." (4196)
›
1645.
Enesi r.a. tregon se i Dërguari i Allahut a.s. arriti në Hajber natën. (Vazhdon si në hadithin nr. 243/371 dhe këtu në fund shton) se Pejgamberi a.s. i vrau luftëtarët e armikut, ndërsa gratë dhe fëmijët i mori robër. (4197)
›
1646.
Ebu Musa r.a. tregon: "Kur i Dërguari i Allahut a.s. bëri luftën e Hajberit, sa herë që shokët e tij kalonin mbi një vend të lartë që shihte mbi ndonjë luginë, i ngrinin zërat duke bërë tekbir: "Allahu Ekber! Allahu Ekber! Laa ilahe il-lAllah - Allahu është më i Madhi! Nuk ka të adhuruar tjetër të merituar përveç Allahut!" Kur i dëgjoi, i Dërguari i Allahut a.s. u tha: "Jini të mëshirshëm ndaj vetes suaj (mos i ngrini zërat)! Ju nuk po i thërrisni një shurdhi apo ndonjërit që nuk e keni të pranishëm. Përkundrazi, në të vërtetë ju po i luteni një Gjithëdëgjuesi të Afërt, që është gjithnjë me ju!" Unë isha pas devesë së të Dërguarit të Allahut a.s. dhe, kur më dëgjoi duke thënë: "La haule ve la kuv-vete il-la bil-lah - nuk ka as forcë dhe as fuqi, veçse me Allahun", më thirri: "O Abdullah Ibn Kajs!" I thashë: "Urdhëro, o i Dërguari i Allahut!"
Më tha: "A të të tregoj një fjalë që është thesar nga thesaret e Xhenetit?"I thashë: "Padyshim, o i Dërguari i Allahut, u bëfshin kuban prindërit e mi për ty!" Ai më tha: "La haulc ve la kuv-vete il-la bil-lah - nuk ka as forcë dhe as fuqi veçse me Allahun." (4202)
›
1647.
Sehl Ibn Saadi r.a. tregon: "Gjatë një fushate luftarake, Pejgamberi a.s. u ndesh me femohuesit paganë dhe të dy palët luftuan, pastaj secila palë u kthye në kampin e vet. Mes shokëve të të Dërguarit të Allahut a.s. ishte edhe një burrë, i cili ndiqte çdo pagan që e shihte të veçuar dhe e godiste me shpatë. Njerëzit thanë: "O i Dërguari i Allahut (a.s.)! Askush nga ne nuk ka luftuar aq fort sa filani (duke përmendur emrin e atij muslimani)." Ndërsa Pejgamberi a.s. u përgjigj: "Sa për të, ai është nga banorët e Zjarrit." Atëherë dikush nga të pranishmit tha: "Do t7i shkoj pas dhe do ta shoqëroj kur të nxitohet dhe kur të mos nxitohet." E ndoqi nga pas derisa ai u plagos dhe, duke dashur ta shpejtonte vdekjen, e vendosi shpatën në tokë nga doreza dhe majën në mes të gjoksit dhe u hodh mbi të. Kështu pra, ai vrau veten. Pastaj ai që e pa ngjarjen u kthye te Pejgamberi a.s. dhe i tha: "Dëshmoj se ti jevërteti Dërguari i Allahut!" E pyeti: "Ç'është kjo?" Ai ia tregoi Pejgamberit a.s. gjithë ngjarjen. Pastaj i Dërguari i Allahut a.s. tha: " Vërtet, njeriu mund të bëjë vepra, të cilat mund t7u duken njerëzve si vepra të banorëve të Xhenetit, ndërsa në të vërtetë ai është nga banorët e Zjarrit. Po kështu, njeriu mund të bëjë vepra, të cilat mund t'u duken njerëzve si vepra të banorëve të Zjarrit, ndërsa në të vërtetë ai është nga banorët e Xhenetit!" (4207)
›
1648.
Në një citim tjetër të këtij hadithi shtohet se Pejgamberi a.s. tha: "Ngrihu, o filan dhe njofto se askush nuk do të hyjë në Xhenet, përveç atij që është besimtar. Me të vërtetë, Allahu mund ta ndihmojë dhe ta mbështesë Islamin edhe me një njeri të lig e gjynahqar!" (4204, 4205)
›
1649.
Selema Ibn Akva r.a. tregon: "Mora një plagë në këmbë ditën e Hajberit dhe shkova te Pejgamberi a.s.. Ai pështyu lehtë në plagë tri herë. Qysh atëherë nuk kam ndjerë më asnjë dhembje." (4206)
›
1650.
Enesi r.a. tregon: "Pejgamberi a.s. qëndroi tri net ndërmjet Hajberit dhe Medines dhe u martua me Safijen. Unë i ftova muslimanët në dasmën e tij dhe nuk pati as bukë dhe as mish, por Pejgamberi a.s. urdhëroi Bilalin që të shtronte sofrabezë, ku u derdhën hurma, kos i thatë dhe gjalpë. Ndërkohë, muslimanët thanë ndërmjet tyre: "A do të jetë Safija një nga nënat e besimtarëve (nga gratë e Pejgamberit a.s.) apo thjesht robëreshë?" Disa nga ata thanë: "Në qoftë se Pejgamberi a.s. do t'i vërë ferexhe, atëherë ajo do të jetë nga nënat e besimtarëve (nga gratë e Pejgamberit a.s.) dhe, në qoftë se nuk do t'i vërë ferexhe, atëherë ajo do të jetë robëreshë." Por kur u nis për rrugë, Pejgamberi a.s. e hipi atë pas vetes në devenë e tij dhe i vuri ferexhe." (4213)
›
1651.
Aliu r.a. tregon se i Dërguari i Allahut a.s. e ndaloi njëherë e përgjithmonë martesën e përkohshme (mutëa) dhe ngrënien e mishit të gomarit ditën e Hajberit. (4216)
›
1652.
Ibn Umeri r.a. tregon se Pejgamberi a.s. ditën e Hajberit e ndau plaçkën e luftës ndërmjet luftëtarëve, duke i dhënë dy hise kalorësve dhe një hise këmbësorëve. (4228)
›
1653.
Ebu Musa r.a. tregon: "Lajmi për mërgimin e Pejgamberit a.s. nga Meka në Medina na mbërriti kur ne ishim në Jemen. Kështu, ne u nisëm si muhaxhirë drejt tij: dy nga vëllezërit e mi, Ebu Burda dhe Ebu Ruhmi, dhe unë, më i vogli i tyre, ndërsa i gjithë grupi bëheshim pesëdhjetë e tre vetë. Hipëm në një anije dhe ajo na çoi te Nexhashi në Abisini. Atje takuam Xhaferin (vëllanë e Aliut, djalin e xhaxhait të Pejgamberit a.s.) dhe ndenjëm me të; Pastaj të gjithë erdhëm në Medine dhe takuam Pejgamberin a.s. në kohën e marrjes së Hajberit. Disa njerëz na thoshin ne që qemë në anije: "Ne kemi mërguar përpara jush." Esma bint Umeisi, njëra prej atyre që erdhi me ne, shkoi për vizitë te Hafsaja, gruaja e Pejgamberit a.s.. Ajo pati mërguar me ata muslimanë që patën shkuar te Nexhashi. Umeri shkoi te Hafsaja, ndërkohë që Esmaja ishte aty. Kur ai e pa Esmanë aty pyeti: "Kush është kjo?" Hafsa i tha: "Është Esma bint Umeis." Umeri pyeti: "Nga Abisinia është kjo? Detarja është kjo?" Esmaja i tha: "Po." Umeri i tha: "Ne kemi mërguar përpara jush (të anijes), kështu që ne kemi më shumë të drejtë tek i Dërguari i Allahut a.s. sesa ju." Kjo e nevrikosi Esmanë dhe tha: "Jo, për Allah! Ju keni qenë me të Dërguarin e Allahut a.s., i cili ushqente ata që ishin të uritur midis jush dhe i udhëzonte ata që ishin të paditur mes jush, ndërsa ne ishim në vendin e largët1 e të urryer, në Abisini, dhe e gjithë kjo për Hir të Allahut! Nuk do të ha dhe nuk do të pi, derisa t'ia them të Dërguarit të Allahut a.s. atë që më ke thënë! Atje ne torturoheshim dhe na frikësonin. Edhe këtë do t'ia përmend Pejgamberit a.s. dhe do ta pyes! Për Allah! As nuk do të gënjej, as nuk do të shkurtoj gjë dhe as nuk do t'i shtoj gjë fjalës tënde!" Kësisoj, kur shkoi te Pejgamberi a.s., ajo i tha: "O Pejgamberi i Allahut! Kështu e kështu ka thënë
Umeri." Pejgamberi a.s. e pyeti: "Po ti ç'i the?" Ajo iu përgjigj: "I thashë kështu e kështu." Pejgamberi a.s. tha: "Ai nuk ka më shumë të drejtë tek unë sesa ju. Ai dhe shokët e tij kanë shpërblimin e një mërgimi, ndërsa ju, njerëzit e anijes, keni shpërblimin e dy mërgimeve." (4230, 4231)
›
1654.
Ebu Musa Eshëariu r.a. Tregon se Pejgamberi a.s. ka thënë: "E dalloj zërin e grupit të Eshëarinjve, kur ata këndojnë Kuran duke hyrë në shtëpitë e tyre në mbrëmje. I njoh, gjithashtu, shtëpitë e tyre nga zërat e tyre që këndojnë Kuran natën, ndonëse nuk i kam parë shtëpitë ku ata qëndrojnë ditën. Mes tyre është Hakimi i cili, kur takohet me kalorsinë armike, u thotë atyre: 'Shokët e mi ju urdhërojnë që t'i prisni ata e të mos ikni'!" (4232)
›
1655.
Ebu Musa r.a. tregon: "Shkuam te Pejgamberi a.s. pasi ai kishte marrë Hajberin. Ai na dha hise nga plaçka e luftës, por, përveç nesh, ai nuk i dha pjesë tjetërkujt që nuk kishte marrë pjesë në pushtimin e tij." (4233)
|