|
Kapitulli: 389. Thënia "Em-ma ba'du" në hyfbe pas lavdërimit dhe falënderimit të Allahut të Lartësuar
›
515.
Amr Ibn Taglib r.a. tregon se të Dërguarit të Allahut i sollën një sasi malli ose diçka tjetër dhe ai e ndau atë duke u dhënë disave e duke i lënë disa (pa u dhënë gjë). Më vonë i vjen lajmi se ata të cilët nuk morën gjë, e kishin qortuar. Kështu, ai (a.s.) falënderoi Allahun dhe e lavdëroi Atë pastaj tha: "Em-ma ba'du. Për Allah! Unë mund t7i jap dikujt dhe mund të lë dikë tjetër, edhe pse ai të cilin e lë pa i dhënë gjë është më i dashur për mua, sesa ai të cilit i kam dhënë. Por unë u jap disa njerëzve, pasi e ndjej se ata nuk kanë durim dhe kënaqësi në zemër dhe i lë ata të cilët janë të duruar dhe të kënaqur me mirësinë dhe pasurinë të cilën ua ka futur Allahu në zemrat e tyre dhe njëri prej tyre është edhe Amr Ibn Taglib." Amri shton: "Për Allah! Ato fjalë të të Dërguarit të Allahut a.s. qenë më të dashura për mua sesa devetë më të mira tëkuqe." (923)
›
516.
Humejd Saidiu r.a. tregon se një natë, pas namazi, i Dërguari i Allahut a.s. u ngrit dhe, pasi falënderoi Allahun dhe e lavdëroi Atë siç e meriton, tha: "Em-ma ba'du". (925)
›
517.
Ibn Abbasi r.a. tregon se Pejgamberi a.s. u ngjit në minber dhe kjo qe mbledhja e fundit, në të cilën ai mori pjesë. Shpatullën e kishte të mbështjellë me një xhybe të madhe, ndërsa kokën e kishte mbështjellë me një fashë të vajosur. Kështu, ai a.s. e falënderoi dhe e lavdëroi Allahun, pastaj tha: "O ju njerëz! Afrohuni tek unë." Kështu, pasi njerëzit u afruan dhe u grumbulluan rreth tij, ai a.s. tha: "Em-ma ba'du." Këtu e mbrapa kjo bashkësi e ensarë ve (ndihmuesit, banorët vendas të Medinës) do të vijë duke u pakësuar, ndërsa do të shtohen njerëzit e tjerë. Kështu pra, kushdo që do të bëhet sundues i pasardhësve të Muhamedit (a.s.) dhe ka fuqi për t'i bërë keq ose mirë ndokujt, atëherë ai duhet të pranojë të mirën nga mirëpunuesit prej tyre (Ensarëve) dhe të mos i vërë re gabimet e keqpunuesve prej tyre." (927)
|