›  1415.  Ibn Abbasi r.a. tregon (se Pejgamberi a.s. ka thënë): "Gruaja e parë që ka përdorur korse ka qenë nëna e Ismailit. Ajo e përdori korsenë më qëllim që të fshihte shenjat e saj (të shtatzanisë) nga Sara. (Pas lindjes) Ibrahimi e çoi
Haxhirenë cihe birin e saj, Ismailin, të cilit ajo i jepte gji, afër Qabesë, nën një pemë në vendin e (pusit të) Zemzemit, në pjesën e lartë të xhamisë. Gjatë atyre ditëve në Mekë nuk kishte asnjë njeri e nuk kishte as ujë. Kështu, ai i vendosi ata ulur atje dhe la pranë tyre një çantë lëkure me pak hurma brenda dhe një çantë lëkure me pak ujë, ndërsa (vetë) u nis drejt shtëpisë (nga kishte ardhur). Nëna e Ismailit e ndoqi pas duke i thënë: 'O Ibrahim! Ku po shkon duke na lënë në këtë luginë, ku nuk ka asnjë njeri (që të na ndihmojë) e asgjë tjetër?' Ajo ia përsëriti atij shumë herë këtë pyetje, por ai nuk u kthye ta shohë. Pastaj ajo e pyeti atë: 'A të ka urdhëruar Allahu të veprosh kështu?' Ai tha: 'Po/ Ajo tha: 'Atëherë Ai nuk do të na braktisëV dhe u kthye, ndërsa Ibrahimi vazhdoi rrugën drejt. Kur arriti në qafën e malit, ku ata nuk mund ta shihnin, ai u drejtua nga Qabeja, ngriti duart dhe iu lut Allahut duke thënë: 'O Zoti ynë, unë kam vendosur disa nga pasardhësit e mi, në një luginë që nuk mbillet, afër Shtëpisë Sate të Shenjtë, që të falin namazin. Prandaj, bëj që zemrat e njerëzve të ndiejnë dashamirësi për ta dhe jepu fruta, me qëllim që të të falënderojnë!' (Kuran, 14: 37) Nëna e Ismailit vazhdoi t'i jepte gji Ismailit dhe të pinte nga uji (që kishte). Kur uji i çantës u mbarua krejt, atë e mori etja, po kështu edhe fëmijën. Ajo filloi ta shohë Ismailin duke u përpëlitur në agoni dhe e la atë, pasi nuk mund të duronte duke e parë ashtu. Pastaj pa se kodra Safa ishte kodra më e afërt në atë vend, kështu që hipi mbi të dhe filloi të vështronte me imtësi se mbase mund të shihte dikë, por nuk mundi të shohë askënd. Pastaj zbriti nga Safaja dhe, kur arriti në luginë, ngriti rrobën e saj dhe filloi të vrapojë nëpër të, si një njeri në hall e pikëllim. E përshkoi luginën dhe arriti (kodrën) Merva, ku qëndroi dhe filloi të vështronte në pritje për të parë ndokënd, por nuk mundi të shohë njeri. Këtë (vrapim mes Safas dhe Mervas) ajo e bëri shtatë herë." Pejgamberi a.s. tha: "Ky është burimi i kryerjes së Sa'jit (ritit të ecjes) së njerëzve ndërmjet tyre (Safas dhe Mervas). Kur arriti në Merva (për herë të fundit), ajo dëgjoi një zhurmë dhe tha me vete që të rrinte dhe të dëgjonte me vëmendje. Ajo e dëgjoi zërin përsëri dhe thirri: 'Ej, të dëgjova! A ke ndonjë gjë për të më ndihmuar?' Kur ç'të shohë! Një melek qëndronte në vendin e Zemzemit duke gërmuar dheun me thembrën (ose krahun) e tij, derisa nga ai vend rrodhi ujë! Ajo filloi të bënte diçka si pellg rreth tij me duart e saj, pastaj filloi të mbushte me duar çantën prej lëkure dhe pas këtij veprimi uji vërshoi." Pejgamberi a.s. shtoi: "Allahu e mëshiroftë nënën e Ismailit! Po ta kishte lënë Zemzemin (të rridhte pa e penguar atë, ose të mos kishte marrë nga ai ujë për të mbushur çantën e saj), Zemzemi do të kishte qenë ujë i rrjedhshëm në shpinë të tokës." Pejgamberi a.s. më tej shtoi: "Pastaj ajo piu e i dha edhe fëmijës së saj. Meleku i tha asaj: 'Mos ki frikë se do të braktisesh, pasi kjo është Shtëpia e Allahut, e cila do të ndërtohet nga ky djalë dhe babai i tij dhe Allahu kurrë nuk i braktis njerëzit e Tijr Shtëpia (Qabeja) në atë kohë ishte në një vend të ngritur që i ngjasonte një kodrine dhe, kur vinin përrenjtë, ata rridhnin në të djathtë dhe në të majtë të saj. Ajo jetoi kështu, derisa disa njerëz nga fisi i Xhurhumit ose familja e Xhurhumit kaluan pranë saj dhe fëmijës nga rruga e Kadasë. Ata u ndalën në pjesën e poshtme të Mekës kur panë një (lloj) zogu që e dinin se ai sillet përherë rrotull vendit me ujë dhe nuk i ndahej atij. Ata thanë: 'Ky zog duhet të fluturojë rreth ndonjë vendi me ujë, edhe pse ne e dimë se historikisht nuk ka fare ujë në këtë luginë/ Ata çuan një a dy lajmëtarë të cilët e gjetën burimin e ujit dhe u kthyen t'i njoftojnë ata për ujin. Pastaj të gjithë shkuan (drejt ujit)." Pejgamberi a.s. shtoi: "Nëna e Ismailit ishte ulur pranë ujit. Ata e pyetën atë: 'A na lejon të rrimë këtu?' Ajo u përgjigj: 'Po, por ju nuk keni asnjë të drejtë mbi ujin/ Ata u pajtuan me këtë." Pejgamberi a.s. më tej tha: "Nëna e Ismailit ishte e kënaqur me këtë gjendje, pasi ajo po shijonte shoqërinë e njerëzve. Në këtë mënyrë ata u vendosën atje dhe më vonë çuan njerëz për të marrë familjet e tyre që erdhën dhe u vendosën aty. Disa familje u bënë banorë të përhershëm. Fëmija (Ismaili) u rrit dhe mësoi arabishten prej tyre (dhe sjelljet e tij) i bënë ata që ta duan dhe ta pëlqejnë, ndërsa ai rritej. Kur arriti moshën e pjekurisë, ata e martuan me një nga vajzat e tyre. Pasi vdiq nëna e Ismailit, Ibrahimi erdhi pas martesës së të birit që të shihte familjen e tij, të cilën e kishte lënë aty. Por ai nuk e gjeti Ismailin në shtëpi. Kur e pyeti të shoqen e tij për të, ajo u përgjigj: 'Ai ka shkuar për të fituar diçka për jetesën tonë/ Pastaj ai e pyeti gruan për mënyrën e jetesës dhe gjendjen e tyre dhe ajo iu përgjigj duke iu ankuar: 'Ne po jetojmë në mjerim, po jetojmë në vështirësi e varfëri7. Ai i tha: 'Kur të vijë burri yt, jepi atij përshëndetjet e mia dhe thuaji që ta ndërrojë pragun e derës (së shtëpisë së vet)/ Kur erdhi Ismaili, ndjeu diçka jo të zakonshme, kështu që pyeti të shoqen e vet: 'A të ka ardhur ndokush për vizitë?' Ajo u përgjigj: 'Po, një burrë i moshuar kështu e ashtu, i tillë me këto cilësi. Më pyeti për ty dhe unë i tregova; më pyeti edhe për jetesën tonë dhe i tregova se po jetojmë në vështirësi e varfëri/ Atëherë Ismaili i tha: 'A të këshilloi gjë?7 Ajo u përgjigj: 'Po, më tha të të jap ty përshëndetjet e tij dhe të të tregoj që ta ndryshosh pragun e derës/ Ismaili tha: 'Ai ka qenë babai im dhe më ka urdhëruar që të të ndaj ty. Prandaj kthehu te familja jote!7 Kështu, Ismaili e ndau atë dhe u martua me një grua tjetër prej tyre (fisit Xhurhum). Pastaj Ibrahimi qëndroi larg tyre për një kohë, aq sa dëshiroi Allahu dhe i vizitoi ata përsëri, por nuk e gjeti aty Ismailin. Atëherë ai shkoi tek e shoqja e Ismailit dhe e pyeti atë për Ismailin. Ajo i tha: 'Ka shkuar të fitojë diçka për jetesën tonë/ Ibrahimi e pyeti: 'Si po ia kaloni',- duke pasur për qëllim të ardhurat dhe jetesën. Ajo iu përgjigj: 'Ne jemi në mirëqënie e të pasur/'Pastaj ajo falënderoi Allahun. Ibrahimi tha: 'Ç’lloj ushqimi hani?7 Ajo tha: 'Mish'. Ai i tha: 'Çfarë pini?' Ajo tha: 'Ujë7. Ai tha: 'O Allah! Bekoje mishin dhe ujin e tyre!,,/ Pejgamberi a.s. shtoi: "Në atë kohë ata nuk kishin grurë (drithë) dhe, po të kishin pasur grurë, ai do ta kishte lutur Allahun ta bekonte edhe atë." Pejgamberi a.s. shtoi: "Nëse dikush ha vetëm nga këto dy gjëra si ushqim për jetesë, shëndeti dhe mbarështrimi i tij do të ndikohen keq, në qoftë se nuk banon në Mekë." Pejgamberi a.s. shtoi: "Pastaj Ibrahimi i tha të shoqes së Ismailit: 'Kur të vijë burri yt, jepi përshëndetjet e mia dhe thuaji se ai duhet ta mbajë fort pragun e derës/ Kur u kthye, Ismaili e pyeti të shoqen: 'A'të ka ardhur kush për vizitë?' Ajo iu përgjigj: 'Po, erdhi një burrë i pashëm i moshuar/ Ajo e lavdëroi atë dhe shtoi: 'Ai pyeti për ty dhe unë i tregova (se ku ishe). Pyeti edhe për jetesën tonë dhe unë i thashë se ne jemi në gjendje të mirë/ Ismaili e pyeti atë: 'A të dha ndonjë këshillë?' Ajo tha: 'Po, më tha të të jap ty përshëndetjet e tija dhe urdhëroi që ti ta mbash fort pragun e derës tënde/ Atëherë Ismaili tha: 'Ai ka qenë babai im dhe ti je pragu i derës. Ai më ka urdhëruar mua të të mbaj ty/ Pastaj Ibrahimi qëndroi larg tyre për aq kohë sa dëshiroi Allahu dhe pas kësaj i vizitoi ata. Ai e pa Ismailin nën një pemë pranë Zemzemit, duke mprehur shigjetat e tij. Kur Ismaili e pa Ibrahimin, u ngrit ta mirëpresë atë. Ibrahimi i tha: 'O Ismail! Allahu më ka dhënë një urdhër/ Ismaili tha: 'Bëj atë që të ka urdhëruar Zoti yt të bësh/ Ibrahimi pyeti: 'A do të më ndihmosh ti?' Ismaili tha: 'Unë do të të ndihmoj/ Ibrahimi tha: 'Allahu më ka urdhëruar të ndërtoj një shtëpi këtu',- dhe bëri me shenjë drejt një kodrine më të lartë sesa vendi përreth saj." Pejgamberi a.s. shtoi: "Pastaj ata ngritën themelet e Shtëpisë (Qabesë). Ismaili sillte gurët, ndërsa Ibrahimi e ndërtonte. Kur muret u ngritën të lartë, Ismaili solli këtë gur dhe ia vuri Ibrahimit të qëndronte mbi të e të vazhdonte ndërtimin. Ismaili i jepte gurët në dorë dhe që të dy vazhdonin të thoshin: 'Zoti ynë! Pranoje këtë (shërbim) prej nesh. Vërtet, Ti je Gjithëdëgjuesi, i GjithëdituriY' (Kuran, 2: 122) (3369)