|
›
1708.
Aishja r.a. tregon: "Një nga mirësitë e Allahut për mua ka qenë edhe fakti se i Dërguri i Allahut a.s. vdiq në shtëpinë time, ditën e rradhës sime, i mbështetur në kraharorin tim dhe se Allahu bëri që pështyma ime të bashkohet me pështymën e tij në çastet e vdekjes së tij. Në ato çaste hyri tek unë Abdurr-Rrahmani (vëllai im), duke mbajtur në dorë kishte një shkop sivaku. Unë po mbaja në kraharor të Dërguarin e Allahut a.s. dhe vura re se ai po vështronte Abdurr-Rrahmanin. Nga kjo kuptova se ai donte sivakun dhe i thashë: "A t'ia marr atë për ty?" Ai bëri me kokë në shenjë pranimi. Kështu që unë e zbuta atë në gojën time, pastaj ai (a.s.) pastroi dhëmbët e vet me të. Përballë tij ishte një vorbë a një ibrik me ujë. Ai filloi të fusë duart në të dhe me to fërkonte fytyrën duke thënë: "Laa ilahe il-Allah - Nuk ka zot tjetër që meriton të adhurohet, përveç Allahut! Vërtet që vdekja ka agonitë e veta!" Pastaj ngriti dorën lart dhe filloi të përsërisë: "Në shoqërinë më të lartë!" derisa iu mor shpirti dhe i ra dora. (4449)
|