|
›
409.
Aishja r.a. tregon: "Kur iu rëndua sëmundja, Pejgamberi a.s. pyeti: "A u falën njerëzit?" I thanë: "Jo, o i Dërguari i Allahut! Ata po të presin ty." Tha: "Më mbushni një govatë me ujë." Kështu bëmë, pastaj e lau gjithë trupin dhe u përpoq të ngrihet, por i ra të fikët. Kur e mori veten, ai (a.s.) përsëri pyeti nëse njerëzit e kishin falur namazin, (por) ne i thamë: "Jo! Po të presim ty, o i Dërguari i Allahut." Përsëri tha: "Më mbushni një govatë me ujë." Ai (a.s.) u ul dhe bëri një banjë (tjetër) dhe u përpoq të ngrihet, por përsëri i ra të fikët. Pastaj e rimori veten dhe pyeti: "A u falën njerëzit?" Ne i thamë: "Jo! Ata po të presin ty, o i Dërguari i Allahut." Tha: "Më mbushni një govatë me ujë." Kështu, ai përsëri u ul dhe u la, pastaj bëri të ngrihet, por përsëri i humbi ndjenjat. Kur e rimori veten pyeti: "A u falën njerëzit?" Ne i thamë: "Jo! Ata po të presin ty, o i Dërguari i Allahut." Njerëzit në xhami po prisnin Pejgamberin a.s. për namazin e darkës. Pejgamberi a.s. i çoi fjalë Ebu Bekrit që t'u prijë njerëzve në namaz. Kur arriti lajmi tek Ebu Bekri i thanë: "I Dërguari i Allahut a.s. të urdhëron që t'u prijsh njerëzve në namaz." Ebu Bekri qe njeri shumë zemërbutë e që lëndohej shpejt. Kështu që ai i tha Umerit: "O Umer. Priju njerëzve në namaz." Por Umeri i tha: "Ti je më i merituar për këtë gjë." Kështu Ebu Bekri priu faljen e namazit ato ditë." (Pastaj vazhdon me hadithin nr. 399.) (687)
|